Μαίρη Σταματίου

Γεννήθηκε στην Ρόδο το έτος 1918. Εργάσθηκε στην τουριστική σχολή την περίοδο του 1950.
Από την ιταλική παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου είχε πάρει το δίπλωμα δασκάλας το 1939, και έκτοτε προσέφερε της υπηρεσίες της στον «ναό» της παιδείας διδάσκοντας σε δημοτικά σχολεία της Ρόδου, αφού είχε λάβει τα σχετικά πιστοποιητικά, επί Ιταλικής κατοχής, ήτοι από τον Ιταλό λυκειάρχη Μορέλλο και από τον αρχιερατικό Επίτροπο Απόστολο Παπαϊωάννου το 1947. Μετά την απελευθέρωση, έχοντας έφεση προς τα γράμματα, παρακολούθησε το Θερινό Φροντιστήριο μετεκπαιδεύσεως Δημοδιδασκάλων, που αφορούσε την Ειδική Νεοελληνική Λογοτεχνία, την Φυσική Αγωγή, την Γεωπονία και την Υγιεινή. Μετά την αποπεράτωση, έλαβε πιστοποιητικό που το πλαισίωναν οι Ρόδιοι καθηγητές Γ. Καραμανώλης , Δρ. Περδικάκης. Ι. Κουτσούρης, Νεοφύτου και, από την επιστημονική κεντρική εκπαιδευτική επιτροπή της εποχής εκείνης οι αποδημήσαντες πλέον, Α. Καζούλης, Παπαβασιλείου, Σ. Κωτιάδης . Α Κωνσταντινίδης και Γ. Χαρίτος. Το 1949, ήτοι μετά την απελευθέρωση, φοίτησε κανονικά στο Καζούλειο Γυμνάσιο Θηλέων Ρόδου, όπου και έλαβε το απολυτήριο.
Επίσης είχε εργαστεί στην Ανωτέρα Τουριστική Σχολή Ρόδου επί 4 χρόνια, διδάσκοντας Γεωγραφία και Ιταλικά. Επίσης είχε εγγραφεί στην Φιλοσοφική σχολή της Ρώμης και φοίτησε δι’ αλληλογραφίας μέχρι την απελευθέρωση.
Παντρεύτηκε τον Ευθύμιο Παπαδάκη, Διευθυντή της Εθνικής Τράπεζας Ρόδου που δυστυχώς τον έχασε πολύ γρήγορα. Μαζί με τον αδελφό της δημιούργησαν ικανή περιουσία που δόθηκε όλη για το Ιδρυμα, που σήμερα προσφέρει στη νεολαία εφόδια για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Η Μαίρη είχε πλούσια κοινωνική δράση, συμμετείχε σε οργανώσεις και συλλόγους και πάντοτε φρόντιζε τους συνανθρώπους της που είχαν ανάγκη οικονομική.
Ήταν πρόεδρος στο τμήμα της Δωδεκανησιακής Μέλισσας όπου βραβεύθηκε λόγω των κοινωνικών δραστηριοτήτων της. Συμμετείχε επίσης είτε σαν πρόεδρος, ή ταμίας, ή μέλος στο φιλόπτωχο ταμείο του Ευαγγελισμού, στο ΛΕ.Ρ. στην Χ.Ε.Ν. Ρόδου στη Ροδιακή Λέσχη, στον Πολιτιστικό Σύλλογο Γυναικών Ρόδου, στο Σύλλογο για τη διατήρηση της Αρχιτεκτονικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς, και στο σπίτι της Ευρώπης.